Πρώτες καταγραφές: Αρχές 20ού αιώνα
Γνωστές εκτελέσεις: Δόμνα Σαμίου, Μαρία Φαραντούρη, Γλυκερία, Ελευθερία Αρβανιτάκη

Το «Μενεξέδες και Ζουμπούλια» είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια της μικρασιατικής μουσικής παράδοσης. Με στίχους που μοσχοβολούν άνοιξη, έρωτα και νοσταλγία, το τραγούδι εκφράζει την τρυφερότητα και τη μελωδική χάρη της Σμύρνης. Κάθε ερμηνεία του φέρνει ξανά στο φως τον ήχο και το συναίσθημα μιας εποχής γεμάτης ρομαντισμό και πολιτισμό.

Στίχοι
Μενεξέδεσ και ζουμπούλια
Και θαλασσινά πουλιά
Αν τη δείτε την καλή μου
Χαιρετίσματα πολλά

Η κιθάρα μου να σπάσει
Και τα τέλια να κοπούν
Και τα χέρια που την παίζουν
Μεσ στη μαύρη γη να μπουν

Πεσ μου γιατί σαν ξένο με κοιτάσ
Δεν είμ’ εγώ εκείνοσ π’ αγαπούσεσ
Με λάτρευεσ με λάτρευεσ πιστά
Και με αγνοφιλούσεσ

Τι ωραία πουν’ τα βράδια
Μια βαρκούλα με πανί
Ένασ νέοσ ν’ ακομπανιάρει
Και μια νέα νατραγουδεί

Πεσ μου τη δασκάλισσά σου
Που σε μάθαινε χορό
Και σταυρώνεισ τα ποδάρια
Σαν την πάπια στο νερό

Πεσ μου γιατί σαν ξένο με κοιτάσ
Δεν είμ’ εγώ εκείνοσ που αγαπούσεσ
Με λάτρευεσ με λάτρευεσ πιστά
Και με αγνοφιλούσεσ

Αν εσύ δε μου το δώσεισ
Το φιλί που σου ζητώ
Απο κει κι ασ με περάσουν
Απ’ την πόρτα σου νεκρό

Μενεξέδεσ και ζουμπούλια
Και θαλασσινά πουλιά
Αν τη δείτε την καλή μου
Χαιρετίσματα πολλά